In deze rubriek laten we Amstelveners aan het woord die op hun eigen manier het verschil maken en de samenleving kleur geven. In deze podcast José Cubo (55). Al dertig jaar penningmeester van Roda ‘23 en aanjager van The Hunger Project.
‘Roda is mijn tweede huis. Ik ben lid sinds mijn achtste. Dat is een liefde die je overkomt en niet meer loslaat. Het is hier altijd een warm bad geweest en zo groei je er langzaam in. Ik ben inmiddels dertig jaar penningmeester en ik vind dat zelf geen prestatie. Als je blijft zitten, gebeurt dat vanzelf. Roda heeft veel betrokken mensen en dat spreekt me erg aan.’
‘Dertig jaar ervaring betekent wel dat ik veel kennis heb. Om je heen gaan mensen weg en voor je het weet ben je de enige met die kennis en word je het geweten genoemd. Dat is mooi, maar je moet er ook mee uitkijken. Als er nieuwe ideeën geopperd worden, heb je soms de neiging om te roepen dat zoiets in het verleden al een keer geprobeerd is. Dat is niet altijd motiverend. Fris en jong blijven, dat is het idee.’
Groei
‘Roda lag ooit in de polder en was een eenvoudige vereniging. In de loop der jaren is er veel bijgebouwd in Amstelveen en het een hele grote club geworden. Dat overkomt je. We proberen een warm bad te blijven, veel mensen die ooit bij ons voetbalden komen nu met hun kinderen terug. Toch is het anders, de betrokkenheid is tegenwoordig minder dan in het verleden. Gelukkig hebben we nog steeds heel vrijwilligers op wie we een beroep kunnen doen.’
Thuis
‘Als je zoveel tijd aan een vereniging besteedt, moet je wel het thuisfront meehebben. Anders lukt het niet. Mijn vrouw geeft me die ruimte, al zou ik best wat vaker thuis mogen zijn. Maar mij vastbinden op de bank werkt ook niet. Ik heb mijn vrouw leren kennen hier op de club, haar ouders deden er ook vrijwilligerswerk. Haar vader nog steeds. Het vrijwilligerswerk is dus met de paplepel ingegoten.’
‘Bij mij thuis was dat anders. Mijn vader kwam uit Spanje en is op zijn negentiende naar Nederland gekomen. Hij werkte bij een vleesfabriek in Uithoorn en heeft daar mijn moeder ontmoet. Hij heeft zich kapot gewerkt voor zijn gezin, hij wilde dat wij het beter kregen dan wij. Er was voor hem dus weinig tijd om andere dingen te doen. Mijn moeder is op latere leeftijd wel vrijwilligerswerk gaan doen.’
Afrika
‘Ik heb negen keer ‘The Run for the Hungerproject’ mogen organiseren en het is uitgegroeid tot iets groots. Mooi om te zien dat als je enthousiast bent, de anderen om je heen aansteekt. In het begin stonden we met kladblokjes en stopwatches de tijden te meten en we eindigden in het Olympisch Stadion met professionele tijdwaarneming. We hebben echt iets moois neergezet en daarmee de grens van een miljoen euro overschreden. Toen we na negen keer op dat binnengehaalde bedrag zaten, kreeg ik een t-shirt uitgereikt, met de titel ‘de man van één miljoen.’ Dat shirt heb ik nog en moet ik eigenlijk inlijsten.’
‘Ik wist niets van Afrika toen ik hiermee begon. Ik ben geen wereldreiziger en was er dus nog nooit geweest. Nu weet ik er iets meer van en ik ben zelfs een keer in Benin geweest. Maar eerlijk gezegd heb dat niet nodig, om me in te zetten van dit doel. Deze manier van ontwikkelingswerk spreekt me namelijk zeer aan. De mensen daar worden er echt mee geholpen. Het is niet een kwestie van geld geven, maar ze ook ondersteunen in de ontwikkeling. Ze leren om het zelf te doen. Je kan iemand wel een hengel geven, maar als je hem niet leert vissen heeft hij er nog niks aan.’
Verder in deze podcast vertelt José Cubo alles over het grote project voor volgend jaar waar hij nu al druk mee bezig is.
