We zijn het Antonie van Leeuwenhoek nog niet uit en hij zegt het al: ”Dan heb ik een paar weken geleden dus mijn laatste voorstelling gehad. Mooi dat ik dat samen met jou heb kunnen doen.” Ik verstijf en dan dringt het pas echt door. Mijn vader is begonnen aan zijn afscheidstournee.
Hoky Poky (78) heeft kanker. De beroemdste clown van Amstelveen en verre omstreken werd al eerder getroffen door de ziekte maar nu is het terug. En flink ook. De oncoloog was duidelijk. “U wordt geen honderd jaar, meneer,” om daarna een scan te laten zien met ontelbaar zwarte vlekjes.
Een levensprognose moet nog door de experts worden gegeven. De kanker uitroeien is deze keer in ieder geval geen optie. Het wordt nu een kwestie van levensduur verlengen met immuuntherapie. Een paar maanden, een paar jaar? We weten het niet.
“Het zonnetje schijnt in ieder geval,” zegt mijn vader tegen mijn moeder op weg naar de parkeergarage van het AVL. Ik realiseer me hoe dubbel die opmerking nu is. Het zonnetje heeft misschien wel voor zijn uitgezaaide huidkanker gezorgd.
Maar juist nu geniet hij van die zonnestralen. Zoals hij nu van elk mooi moment zal gaan genieten. Omdat het vanaf vandaag niet meer vanzelfsprekend is.
Het optreden dat ik samen met mijn pa enkele weken terug verzorgde was nog wel vanzelfsprekend. De zender Q-Music had Hoky Poky gevraagd om mee te doen aan een actie van een Brabantse bierbrouwerij. DJ’s Bram Krikke en Tom van der Weerd moesten in dat kader het verschil tussen echt en nep ontdekken. Pa was de echte en hij had mij gevraagd om als nepclown mee te gaan. “Vanzelfsprekend,” had ik gezegd me nog niet realiserend dat die vanzelfsprekendheid op zeer korte termijn zou vervagen.
Bij Q-Music genoot hij zichtbaar. Zeker toen de luisteraars zo goed als unaniem verklaarden dat Clown A de echte moest zijn. Dat was hij natuurlijk. Want een clown word je niet, dat ben je.
In de kleedkamer had mijn vader nog verteld dat hij het klusje bijna had afgezegd. De laatste dagen had hij ondraaglijke pijn in zijn rug. “Ouderdomsklachten waarschijnlijk. Binnenkort maar even naar de dokter,” was de wegwuivende reactie.
Maar de rugpijn resulteerde uiteindelijk in deze uitslagenochtend op de poli van het AVL. Een gitzwarte ochtend. Op de terugweg naar Amstelveen worden echter de eerste grappen alweer gemaakt. Het is bijna morbide. Weer zegt hij dat het zo mooi is dat hij z’n laatste voorstelling met mij heeft kunnen doen.
Maar voor mij was het niet zijn laatste optreden. Die voorstelling is namelijk zojuist begonnen en ik wil ‘m zien. Ik wil ‘m meemaken en hoop dat-ie heel lang duurt. Zonder pauze. Met héél veel publiek.
Maar bovenal met die lach die hij altijd al heeft laten zien. Een lach waar waarschijnlijk meer dan honderdduizend kinderen de afgelopen 54 jaar van hebben mogen genieten.
Toi, toi, toi, pa…
