Aangenaam: Hans Breuker, één meter tweeëntachtig, puur testosteron sexy kunstenaarman. En een paar maanden geleden woog ik 90 kilo. Veul te vet.
‘Ik begin een buikje te krijgen’, zei ik al jaren. Maar dan heb je ‘m al he? Dat buikje. Dat vieze ziekmakende vet. Die deinende vleesriem. We lachen het maar een beetje weg. Maar ik schaam me gewoon, niet voor het ideale mensbeeld, maar omdat het zo vreselijk ongezond is.
Ik ben een slaaf van Heineken en de Albert Heijn die me Jumbo maken. 4 croissantjes voor een euro. 5 donuts voor € 0,62. Lidl-prijzen voor Aldi vette troep. Een bakje aardbeien € 3,70. Probeer je apenbrein maar eens onder controle te houden in een Supermaakmarkt.
Plenty excuusjes. In de tuin borrelen met tapas tot mezelf belonen en verdoven met biertjes omdat het vrijdagmiddag is, ha! Yolo!
Je zeult de hele dag extra kilo’s mee waardoor ik vaak moe was, de katers maakten me nog vermoeider en waziger dan mijn creatieve brein al is.
Tijdens deze wokeperiode moeten we zogenaamd ieder lichaam vieren. Maar de enige die iets te vieren hebben zijn de medicijnmakers en supermarkten.
In sommige hoeken van de spiegel valt het ook best mee… Toch? Onze kinderen krijgen een verkeerd ideaalbeeld van dunne modellen, hahaha! Maar die dikke gezelligerds in de supermarktreclame, dat is wel een goed ideaalbeeld?
Die slaafsheid aan mijn meesters alcohol en ‘lekker’ eten resulteerde in een nieuwe kunstcollectie die ik maak; Eigendom. Waarin ik op zoek ga naar waar mijn eigendom over mezelf grenst aan de gecreëerde verleiding van anderen.
Proost!
